قصه شمع ها

چهار شمع به آرامی می سوختند، محیط آن قدر ساکت بود که می شد

صدای صحبت آنها را شنید.اولین شمع گفت: « من صلح هستم، هیچ

کس نمی تواند مرا همیشه روشن نگه دارد. فکر می کنم که به زودی

خاموش شوم. هنوز حرف شمع صلح تمام نشده بود که شعله آن کم و

بعد خاموش شد. »


شمع دوم گفت: « من ایمان هستم، واقعا انگار کسی به من نیازی

ندارد برای همین من دیگر رغبتی ندارم که بیشتر از این روشن بمانم . حرف شمع ایمان که تمام شد ،نسیم ملایمی وزیدو آن را خاموش



تذکره:نمی دونم من که به کسی کاری ندارم ولی کدوم ادم فضول میاد اینجا واسمکامنت میذاره یادم نمیاد تو دنیای مجازی مزاحم کسی شده باشم وکل کل کنم
میدونم این کامنت پنجم رو اون همکلاسی جغدصفتم که وبلاگش رو فقط رو پیشونیش نذاشته و همه جا تبلیغ می کنه اینجا گذاشته من که کاری بهش ندارم پس باز هم می نویسم

کرد.


وقتی نوبت به سومین شمع رسید با اندوه کفت: « من عشق هستم

توانایی آن را ندارم که روشن بمانم، چون مردم مرا به کناری انداخته اند

و اهمیتم را نمی فهمند، آنها حتی فراموش کرده اند که به نزدیکترین

کسان خود محبت کنند و عشق بورزند. » پس شمع عشق هم بی

درنگ خاموش شد . کودکی وارد اتاق شد و دید که سه شمع دیگر نمی

سوزند. او گفت: « شما که می خواستید تا آخرین لحظه روشن بمانید،

پس چرا دیگر نمی سوزید؟» چهارمین شمع گفت: « نگران نباشید، تا

وقتی من روشن هستم، به کمک هم می توانیم شمع های دیگر را

روشن کنیم. من امید هستم. » چشمان کودک درخشید، شمع امید را

برداشت و بقیه شمع ها را روشن کرد